White sunday

kerstkaart 2010 Pompestichting locatie Kairos Den Bosch

Kairos is een forensisch psychiatrische polikliniek en de mensen daar hebben humor. Ik maak elk jaar de kerstkaart.

snow in Eindhoven

Drivin home for .......

a room with a view

voor de melancholieken onder ons

Morris hopped on the bus

een plekje om na te denken

op weg naar huis

missing

driving home for dinner

de eerste dag in ons nieuwe huis

We like pink

niet wat het lijkt

Nee, dit is niet het resultaat van een wel heel goedkoop geboekt last-minute-je. Dit is de aftrap van de verbouwing van ons nieuwe huis.

no leafs

the fairy tale pond

Still Waters

vrijheid

Ik ben maar eens onder een boom gaan zitten en heb mijn gedachten de vrije loop gelaten.

rain rain rain

Het was maar schrikken vanmorgen. Zo koud, nat en guur. Weer om onder te duiken bij de houtkachel met een boek, muziekje erbij. En zo op de late middag dan maar een glas stevige rode wijn. Helemaal mooi, vanaf een uurtje of twee ook nog een stoofpotje opzetten. Maar ja, er moet ook gewerkt worden.
De wijn wordt nog een bakkie thee, de houtkachel een radiator en het stoofpotje een vlugge pasta. Ook lekker hoor.

Op de parkeerplaats bij de supermarkt zat ik mijn boodschappen voor die vlugge pasta te bedenken. Het tikken van de regen op het dak van de auto. Het zicht dat langzaam verwaterd nadat de ruitenwissers zijn uitgezet. Mensen die vluchten in en uit de auto. Het doffe geluid van pratende mensen. De auto is nog warm. De warme stemmen van Mark Lanegan en Isobel Campbell uit de stereo. The Ballad of the Broken Seas. Toch nog even ondergedoken.

Ik heb de bloesem in mijn hoofd

Ik weet niet precies waarom. Misschien om dat de winter zo lang heeft geduurd, maar de schoonheid van de bloesem maakt mij, meer dan ooit tevoren, zo vrolijk.

Rembrandt Gerlach

Een portret van gitarist, componist en creatieve geest Rembrandt Gerlach

In het Brabants Dagblad, Kairos Den Bosch

Portretten van Peter Schepers en Raymond Schenk van Kairos Den Bosch voor in het Brabants Dagblad.

nummer 33 en nummer 39

Nummer 33

Bij ons begint het leven
vaak al heel vroeg
al voor de klok van zeven.

Spelen, kruipen, krijsen, springen.
Zullen we nog een een liedje zingen?

Nummer 39

Het leven van buurman Jan is klaar
Zwarte kleding en tranen
rondom zijn baar

Herinneringen, gedachten, een snif, laat die foto nog eens zien?
Lust er iemand nog een kopje koffie misschien?

Tussen een lach en een traan
Tussen komen en gaan
Het zijn maar drie muren
die er tussen staan

Underneath

Vandaag de serie Underneath gepresenteerd bij de mensen van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Ze waren onder de indruk.

De serie underneath bestaat uit zeven foto’s, gemaakt in het Groot Ziekengasthuis te ‘s-Hertogenbosch. Wat de meeste mensen kennen van een ziekenhuis is toch vooral de apparatuur rondom het bed en in de operatiekamer. Wat ze niet weten is dat er achter de coulissen, ook heel wat techniek zit die toch vooral ook moet blijven werken.

Met deze serie heeft Patrick de Bruin de nauwe en benauwende band tussen de mens en techniek in beeld gebracht. Deze serie roept vragen op. Het laat de kwetsbaarheid en afhankelijkheid van de technische voorzieningen zien.

Reproducties George van Uden

Reproducties maken lijkt misschien saai maar is het zeker niet. Helemaal niet als je thuis bij de kunstenaar aan het werk bent en het werk je bijzonder aanspreekt. Ondertussen wat van gedachten wisselen, kopje koffie. Heel inspirerend.

Morris staat!

Ik ben apetrots. Morris staat! Stevig vasthoudend aan de spijlen van zijn box. En hij heeft er lol in. Luid krijsend en lachend doet staat hij daar. Kijk naar mij.
Hij gaat hard, hij heeft veel te doen in het leven. Het is prachtig om te zien.
En wat het mooiste is, ik heb het hem niet verteld of voorgedaan hoe hij het moet doen. Hij doet het gewoon zelf. Ik enige wat ik eraan moet doen is er van genieten. En hem te troosten als het even misgaat.

Hoe leg ik dat nu weer uit.

Mooie foto, toch? Sfeervol plaatje, sneeuw, beetje mist, kerktorentje. Pitoresk zeg maar gerust en Morris er midden in. Texel 2010.
Ik geniet enorm van dit weer. We hebben weer echte winters en echte zomers. Maar het wringt ook een beetje.

De aarde warmt op en daar moeten wij, de mensen, iets aan doen. Kopenhagen, overeenkomst tekenen, Amerika en China zijn maar dwarsliggers.
Wij Nederlanders niet. Wij zijn het hele jaar druk in de weer met spaarlampjes, besparende douchekoppen en de wasmachine op 30 graden. Wij volgen Kopenhagen op de voet op ons energie verslindende kamerbrede platte breedbeeldscherm met verstralers.
En als we daarmee klaar zijn gaan wij gaan ijsbanen openen. Elk zichzelf respecterend dorp of stad heeft er wel een. Want anders krijgen we geen winterpret en kerstgevoel meer. Iedereen lekker sportief in de SUV, hupsakeetje naar die ijsbaan. Who cares?

Morris en ik zitten over een jaartje of twintig samen op de bank in ons huis op palen en dan ga ik Morris vertellen waar die foto genomen is. Texel betaat niet meer, de palmbomen staan in de straat en café Zeezicht in Utrecht heeft eindelijk zeezicht. Tenminste, dat is de bedoeling als ik het moet geloven.

Een geluk, door de opwarming van de aarde worden onze winters steeds kouder dus dan hoeven die aggregaten van de ijsbaan niet zo hard te werken, raakt het zout op waardoor we niet meer kunnen autorijden en rijden de treinen niet. Komt het toch nog allemaal goed.