Morris staat!

Ik ben apetrots. Morris staat! Stevig vasthoudend aan de spijlen van zijn box. En hij heeft er lol in. Luid krijsend en lachend doet staat hij daar. Kijk naar mij.
Hij gaat hard, hij heeft veel te doen in het leven. Het is prachtig om te zien.
En wat het mooiste is, ik heb het hem niet verteld of voorgedaan hoe hij het moet doen. Hij doet het gewoon zelf. Ik enige wat ik eraan moet doen is er van genieten. En hem te troosten als het even misgaat.

Hoe leg ik dat nu weer uit.

Mooie foto, toch? Sfeervol plaatje, sneeuw, beetje mist, kerktorentje. Pitoresk zeg maar gerust en Morris er midden in. Texel 2010.
Ik geniet enorm van dit weer. We hebben weer echte winters en echte zomers. Maar het wringt ook een beetje.

De aarde warmt op en daar moeten wij, de mensen, iets aan doen. Kopenhagen, overeenkomst tekenen, Amerika en China zijn maar dwarsliggers.
Wij Nederlanders niet. Wij zijn het hele jaar druk in de weer met spaarlampjes, besparende douchekoppen en de wasmachine op 30 graden. Wij volgen Kopenhagen op de voet op ons energie verslindende kamerbrede platte breedbeeldscherm met verstralers.
En als we daarmee klaar zijn gaan wij gaan ijsbanen openen. Elk zichzelf respecterend dorp of stad heeft er wel een. Want anders krijgen we geen winterpret en kerstgevoel meer. Iedereen lekker sportief in de SUV, hupsakeetje naar die ijsbaan. Who cares?

Morris en ik zitten over een jaartje of twintig samen op de bank in ons huis op palen en dan ga ik Morris vertellen waar die foto genomen is. Texel betaat niet meer, de palmbomen staan in de straat en café Zeezicht in Utrecht heeft eindelijk zeezicht. Tenminste, dat is de bedoeling als ik het moet geloven.

Een geluk, door de opwarming van de aarde worden onze winters steeds kouder dus dan hoeven die aggregaten van de ijsbaan niet zo hard te werken, raakt het zout op waardoor we niet meer kunnen autorijden en rijden de treinen niet. Komt het toch nog allemaal goed.